Hargen aan Zee, 1 juni 2013
Als in een slechte horrorfilm, zo veroverde op deze zaterdag een wiebelige, kniehoge schuimmassa langzaam maar zeker de wereld. Het monster viel eerst ons dappere team van brandingvaarders aan. Daarna volgde de rest van het Hargense strand. De meesten van ons hebben het overleefd, nipt. Er schijnt nog gezocht te worden naar enkele ongelukkige strandgasten.
Het was die harde, koude noordnoordwesterwind die het schuim uit de zee tot leven wekte. Net op de dag dat wij lekker een potje zouden gaan brandingvaren. Die wind joeg de golven hoog het strand op, enorme Barbapappa-achtige 
schuimlichamen veroorzakend op de kustlijn. Daar kroop de wobbelige massa langzaam richting duinen, alles in zijn kielzog verzwelgend met een suikerspinachtige kleverigheid, voortgestuwd door de razende wind.
De zee was onze ontsnapping, tegengesteld aan de richting van het verslindende schuim. De trainers van Europagaai instrueerden ons hoe aan het schuim te ontkomen: door de branding heen richting IJsland! Maar de hoge golven wierpen ons genadeloos terug naar de kust. Enkele Dolfijnen stapten onvrijwillig uit en de overblijvers moesten toekijken hoe deze stakkers het schuim weer moesten trotseren om in hun bootje te stappen voor een nieuwe poging.
Zoom in & freeze. Kun je het je voorstellen? Je stapt op de grens van zand en zee in je bootje – maar je bootje bevindt zich middenin dat buitenaardse schuim. Op de tast vind je je kuipje, op de tast sluit je je spatzeil over een kuipje waar je benen onzichtbaar in het schuim baden. Intussen is de zee een stukje verderop, zodat je je kano met je handen enkele meters moet opwippen richting het reddende water. Tot je nek in het aanvallende schuim. Unfreeze & zoom uit.
De ervaren zeevaarders onder ons voeren dan tot
dicht onder de kustlijn om met gevaar voor eigen leven vanuit de woelige baren de gestrande en wippende Dolfijnen mentaal bij te staan om weer die hoge branding te bereiken respectievelijk te doorklieven, chapeau! De Papagaaien bleven maar richting IJsland wijzen, maar de Dolfijnen bleven als groep bijeen.
Na een paar uur schuim- en zoutwaterhappen zagen wij onze kans schoon. Toen het schuimmonster het strand opkroop om onschuldige wandelaars en hun dito hondjes aan te vallen, was daar onze kans op ontsnapping. De kustlijn was nu redelijk veilig en doodmoe gepeddeld lieten wij ons op het kleverige zand uit de bootjes vallen. Anderen waren nu aan het vechten tegen de scheerschuimvlokkende blubzooi, wij waren voorlopig gered!
Walrus