Duitsland, 6 en 7 mei 2017
Onder het mom van een verslag van een kanotocht praat Walrus jullie bij over een wonderlijk weekend op en rond de Weser, een fraaie rivier in Duitsland.
Walrus heeft zich laten verleiden om dit jaar op zondag 7 mei de Weser marathon mee te peddelen. De kortste afstand welteverstaan: 53 kilometer met de stroom mee. Voor die gezellige afstand kozen ook Angelique, Ingrid, Natasja, Henk, Bert en Susan. Harry en Vincent gingen voor de 80 kilometer en die hards Conny, Johan en Laurent tekenden voor de volle 135 kilometer naar eindpunt Hamelen.
Om met het einde te beginnen: De die hards konden zondagavond in Hamelen hun medaille ophalen na zo’n 15 uur peddelen (respect!) toen de gezelligheidsploeg al weer terug was in Nederland. Dat wij zo vlot klaar waren kwam omdat Harry en Vincent toch maar stopten bij 53 kilometer.
Een prachtige kanotocht, prettig gezelschap, mooie natuur en geen last van de andere 1400 deelnemers: Walrus vond het helemaal top!
Tot zover de kanotocht – de medailles hebben inmiddels de nodige bewondering opgeleverd en de Bootsanklebers zitten op alles behalve de boten.
Het wonderlijke dat Walrus graag met jullie deelt begint de avond ervoor..
Die zaterdagavond genieten vijftien Dolfijnen in het souterrain van een goed restaurant in Hann. Münden van een verrukkelijk Aspergerbuffet. Naast reeds genoemde kanoërs zijn aangeschoven: Johans dochters Melanie en Nikita die de volgende dag de 80 (!) kilometer gaan fietsen en Jef die onze boten overal heen sleurt (waarvoor hartelijk dank!). De sfeer is uitgelaten, we amuseren ons zeer. En we zijn terughoudend met alcohol want morgen is de Grote Dag.
Maar de Alkoholfreie Radler nulpuntnul heeft een onverwachte uitwerking. Langzaamaan trekt er een mentale èn – onverklaarbaar – later ook fysieke mist op die pas halverwege de volgende ochtend zou optrekken; alles wordt traag en vaag. Afrekenen herinnert Walrus zich niet. Ineens drinkt hij buiten koffie in een enorme schommelboot. De zon gaat hoorbaar onder. 
De bediening doet er een eeuwigheid over en is dan mysterieus over wat voor ’n koffie het is. Iedereen lijkt wel high. Mannen met enorme neuzen op een ronddraaiende bank storen zich niet aan ons lallend gekout. Er staan twee manen aan de hemel – gebruikelijk op de 6e dag in mei, zo wordt beweerd. We dwalen rond in de mist en een rat speelt met ons. Hoe we zonder hulp onze slaapplaatsen hebben gevonden is een raadsel.
De nachtrust helpt niet. De mooie rooie blijkt bij het wakker worden geen droom te zijn. De zondagochtend is in dichte mist gehuld. Om zeven uur bij de startplaats aangekomen schuifelen daar talloze kanoërs zwijgzaam hun boten naar het mistige water. De eerste uren peddelen wij in twintig meter zicht. Het is doodstil. Het Marsmannetje dat opdoemt blijkt als Walrus hem inhaalt een supper – die oplost in de mist nadat hij is gepasseerd.
Rond tienen verdwijnt met de mist ook de Radler nulpuntnul langzaam uit ons bloed – de zon gaat schijnen en er blijkt prachtige heuvelachtige natuur om ons heen te zijn. Vanaf dat punt is het business as usual – een prachtige kanotocht op een idyllische rivier. Maar wel een tocht met een wonderlijk begin…
Walrus
