Op dit moment groeit ergens diep in het Leuvenumse bos de Hericium erinaceus (ook bekend onder naam Leeuwenmanen paddenstoel, haren-op-de-tanden paddenstoel, pom-pom padenstoel), in deze streken beter bekend als ‘de Pruikzwam’.
De korte periode dat deze paddenstoel bovengronds zichtbaar is, is voor het bosvolkje genoeg reden voor alweer een feest. Want … feesten daar houden ze wel van in de Veluwse bossen! Dan komen vrienden en ‘mindere’ vrienden weer bij elkaar waarbij heerlijke maaltijden de hoogtepunten van de dag zijn. Daarbij vloeit de goudsbloemenalcohol dan overvloedig zodat de verhalen, stoer en soms een tikkeltje ondeugend of aangezet met nog meer bravoure, rond zingen door de feestvierende meute: de Waterpiepeltjes, de Aardmanntjes, het Veluws boskaboutertje.
Allemaal zijn ze van verre naar deze plek in het Leuvenumse getogen om daar een week te verblijven. Zonder uitzondering zijn ze allemaal vrolijk gekleed en de traditie een ieder verplicht een schattig sneeuwwit pruikje te dragen (waar hebben we dat toch meer gezien de laatste tijd …) zodat er bijna geen onderscheid is waar te nemen tussen al de verschillende kleine wezentjes. Vanwege deze onherkenbaarheid is de onderlinge verdraagzaamheid en tolerantie erg groot. En van discriminatie is al helemaal geen sprake!
Het beukenbos rond de zeldzame paddenstoel is ’s nachts, wanneer voor ons mensen het bos niet toegankelijk is, het domein van de feestvierende wezentjes. Ook de edelherten zijn daar bij aanwezig. En wanneer deze van de goudsbloemenalcohol hebben geproefd gaat het feest pas écht goed los! Overal in het bos hoor je de mannelijke edelherten stoer schreeuwen, ook wel burlen genaamd. Onder invloed van de alcohol proberen ze charmant leden van het vrouwelijk geslacht om hun vinger te winden. De macho’s!
Maar zoals het ook bij ons mensen niet vreemd is, zijn het uiteindelijk de vrouwen die ‘het’ bepalen met wie en wanneer. Dus jonge-dolfijnen-heren, heb geen illusies: je hebt het gewoon niet voor het zeggen, al denk je vaak van wel.
Wanneer het feest rond de Hericium erinaceus voorbij is, kun je een edelhertenman zomaar tegenkomen. Uitgeput op de zachte mosbodem ligt ie zijn misdragingen te overpeinzen.
Dat is de reden waarom, kort na deze bezinningsperiode, de heren edelherten weer in roedels met elkaar door het bos stappen. En tijdens de sessies van de groepstherapie laten ze kort de winter allemaal hun mannelijkheid los door het gewei te laten vallen. Om het najaar daarop, geplaagd door gevolgen van de goudsbloemenalcohol weer in dezelfde valkuilen te trappen. En dit proces herhaalt zich alweer jaren en jaren. En niemand die er iets van snapt, en blijkbaar niemand die er iets van leert!
Mocht je op zoek gaan naar de Hericium erinaceus, kijk dan eens goed om je heen of je ook zwarte plekken ziet waar de vreugdevuren hebben gebrand.
Wellicht dat je dan nog en ander zeldzaam paddenstoeltje tegen komt: de Koffievuurtjeszwam. Deze paddenstoel kan bestaan enkel vanwege dit soort vuurtjes. Deze zwam leeft namelijk van de warmte van de vuurtjes in de natuur. Maar omdat het verboden is om vuur te maken in de natuur, is deze Koffievuurtjeszwam zo goed als verdwenen. Na het passeren van een Velwus boskaboutertje, die een vuurtje heeft gemaakt om zijn eikeltjeskoffie te kunnen opwarmen of na een bosbrand, duikt ie opeens weer op.
Die feesten in het bos worden druk bezocht omdat ze echt heel gezellig zijn. Er wordt ook gezwommen in de beek, die slechts een honderdtal meters verderop ligt. Je kunt daar vele kleine voetafdrukken (prenten genaamd) ontdekken.